Podstępny wirus

Minęły dopiero 3 tygodnie odkąd wróciłam z Zambii. Czuję się jednak jakbym była tu już ładnych kilka miesięcy. Powróciłam na nowo do świata planowania, do świata, w którym żyje się w nieustannym biegu, pośpiechu, w którym nie ma czasu na chwilę oddechu. Wpadłam szybko w wir spotkań ze znajomymi, w załatwianie różnych spraw, w odwiedzanie miejsc, za którymi tęskniłam. To chyba dlatego mam wrażenie jakbym tu była już tyle czasu.

W zeszłym tygodniu wróciłam ze szpitala Tropikalnego w Gdyni. Pojechałam tam żeby się przebadać i upewnić, że żadne afrykańskie choróbsko mnie nie dopadło. Niestety okazało się, że mam wirusa. Zadomowił się on w moim organizmie na dobre i wcale nie ma ochoty sobie pójść. To wirus, którego się tak szybko i łatwo nie pozbędę. Wirus, który każdego dnia nie daje mi spokoju i co rusz przypomnia o swym istnieniu. To wirus tęsknoty za Afryką. Tęsknoty za tamtejszym życiem, pogodą, pracą, jedzeniem, poczuciem czasu, przyrodą, ale przede wszystkim za LUDŹMI, których tam poznałam.

Czasami czuję się tak jakby mój pobyt w Zambii był jedynie snem. Jakby to wszystko było nieprawdziwe. Ale czasem wspomnienia są tak rzeczywiste, że przeszywają mnie aż do szpiku kości. Często przyłapuję się na tym, że tu w Polsce jestem obecna tylko ciałem, a myślami krążę między salami szkolnymi w City of Hope, a dziewczynkami z naszego sierocińca. Każda wiadomość z Czarnego Lądu, każdy sms, telefon, powodują, że z moich oczu momentalnie zaczyna płynąć potok łez.

Nie wiem czy istnieje jakiś lek na tego wirusa, czy ta przenikająca mnie do głębi tęsknota kiedyś się skończy. Ale wiem jedno. Ten kraj i Ci wszyscy ludzie, ktorych tam poznałam na zawsze pozostaną moim drugim domem. Zostawiłam tam kawałek swojego serca i nigdy o tym najpiękniejszym roku mojego życia nie zapomnę. Dziękuję Ci Boże, za to niesamowite doświadczenie!! Dziękuję Ci też za tych wszystkich, którzy są teraz przy mnie i pomagają mi na nowo się tu odnaleźć.

Podobno kto choć raz był w Afryce, zawsze będzie chciał do niej wrócić...

Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będzie mi to dane.